Stilte
We zien elkaar in elkaar, in de stilte zelf,
en woorden zijn vage beelden,
echo’s van immateriële gevoelens,
slechte metaforen –zoals de sterren
die geboren worden in je ogen-, bewijs van feiten
die niet duidelijk gemaakt kunnen worden: subtiliteiten,
discrete gebaren die vanzelfsprekend zijn,
tekenen van genegenheid en omwentelingen
van de geest, suggesties van de dode dagen
en verlangen dat minder wordt –we waarschuwen
uitwisselingen in de avond- wanneer we
halverwege zijn tussen de schokken,
zoete geneugten en ontgoochelingen
die ons sterk en meegaand maken,
en verspilde tranen over tegenslagen
totdat we onszelf herkennen in uitdrukkingsloze
gezichten van de sculpturen
en ik hervind, achter de ramen,
in het tegenlicht van dat gebouwde museum
op de pre-Romeinse megalieten, de zee,
de enorme pracht van de winterbries,
de middagzon kust
het plein en de lucht van het overgebleven
verdriet van je donkere oogopslag,
glijdt langzaam langs de etalageruiten,
kijkend naar de fibulae, wielen, dobbelstenen...
weerspiegeld in het koude glas.
Renzo van Dijk
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada