Ik trek een draad van het web van mijn gezicht.
Dit deed ik zo vaak alsof ik niet de dode spin ben.
Zo vaak doodgaan in de tijd en er niet voor zorgen.
Hoeveel sterren gooien we weg in de hemel
die, nog steeds warm, terugkomen naar ons en vallen.
Zo veel dat we ze niet meer oppakken,
en dat we ons niet realiseren dat we in ons leven steeds de sterren
in de hemel gooien die onze aarde vormen.
En tussen de pilaren beweegt de lucht.
Het is niet teleurstelling, het is eenzaamheid.
Renzo van Dijk
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada